ben unutuyorum ama taş unutmuyor asla suda sektirilişiçünkü taş biliyor ki su hep aynı hevesle zıplatacak onu göğsündeve su biliyor ki hiçbir şey canlı kalmayacak istese de üstündedip denen garip ve gri bir adresi var şu biçimsiz dünyanınher taş bilerek doğar günün birinde kum olacağınıbu yüzden hep tarifsiz bir sancı gibi taşır çölünü içindeunutmayı öğrendiğimi bile şehvetle unutmuşkenamaçsız savaşlar girdi arayatakvimler ekinokslar döngülerkızdırılmış cemreler döküldü üstümüze kalenin burçlarındanöyle bir çağa denk geldik ki lirizminden soyundu insanlıkve ben çoktan unuttum okul harçlıklarına sığan bakkal mutluluğunu