Birlikte geçirdiğimiz sayısız uzun gecenin ardından “biz” olarak adlandırılmamız doğaldı.

Dünyada son kalan beyaz kaya gergedanı e terk edilmiş bir yumurtadan çıkan bir penguen.

O zamanlar bunun gerçek bir mucize olduğunu fark etmemiştik. Baştan aşağı her şeyimiz farklıydı ancak bizim için tek önemli olan birbirimizden başka hiçbir şeyimizin olmadığıydı.

“şuradaki ufuk çizgisini görüyor musun? Yeşil renkte parıldıyor. Burası benim denizim.”

“burayı sevdim. Ben de burada kalacağım.”

“sen bir penguensin. Gidip kendi denizini bulmalısın.”

“öyleyse, ben de bir gergedan olarak yaşarım. Gagama bir bak, tıpkı boynuza benziyor.”

“sen zaten harika bir gergedansın. Şimdi geriye kalan tek şey iyi bir penguen olmak.”

“buraya gel. Sana sarılacağım çünkü bu gece uzun bir gece olacak.”

Bu eser, “kendin olarak yaşama”nın acısını, korkusunu ve sevincini basit ama vurucu bir şekilde işliyor. Şu an bulunduğum noktaya gelene kadar beni bu zorlu yolculukta destekleyen herkesin uzun gecesini, gözyaşını, acısını, dayanışmasını ve sevgisini anlatıyor. Artık bu genç penguen korkularından payına düşeni kucaklayacak ve kendini mavi denize bırakacak. Birçok uzun geceye tek başına katlanacak ve uzun gecelerde gökyüzünde parıldayan yıldızlar gibi parlayan bir şeyi bulacak. - değerlendirme